Jako psycholog, ale przede wszystkim jako mama wysoko wrażliwego dziecka wiem, jak ważna jest psychoedukacja. Im więcej wiemy na temat WWD i im lepiej je zrozumiemy, tym większa szansa na rozwinięcie ich potencjału. Wierzę, że raport pomoże rodzicom, specjalistom, ale przede wszystkim dzieciom – by czerpać z wrażliwości to, co w niej najlepsze. Cudownie jest widzieć czasem świat oczami swojego wrażliwego malucha, a ogrom wiedzy i wsparcia w raporcie pomoże, by te chwile były częstsze, niż poczucie trudu i zagubienia.

Podejmowanie tematu wysokiej wrażliwości jest bardzo ważne nie tylko dla tysięcy rodzin, których głos wyraźnie wybrzmiał w Raporcie, ale dla nas wszystkich jako społeczeństwa, w którym wzrasta wiele wysoko wrażliwych osób. Wnioski Raportu są przekazane ze zrozumieniem dla rodzicielstwa na wysokich obrotach, z łagodnością w spojrzeniu na codzienność pełną wyzwań. Polecam serdecznie wszystkim osobom interesującym się zagadnieniem wysokiej wrażliwości zapoznanie się z raportem.  Wyrażam nadzieję na to, że w wielu miejscach, w których wspiera się rozwój dzieci oraz prowadzi edukację młodych pokoleń nadejdą długo oczekiwane zmiany.

To niezwykle ważny głos w sprawie, która dotyczy nie tylko dzieci i ich rodzin, ale całego społeczeństwa. Pokazuje, jak istotne jest zrozumienie roli emocji i wrażliwości już od najmłodszych lat – nie po to, by je tłumić, ale by je uszanować i towarzyszyć im z wyrozumiałością.  To, co najbardziej oczywiste, często pozostaje niewidoczne. Dlatego chciałabym, by coraz więcej osób zaczęło dostrzegać, jak fundamentalną rolę w naszym życiu – i rozwoju – odgrywają emocje.  Czucie nie jest zaburzeniem. To nie coś, co trzeba okiełznać. To sygnał – że coś, co aktualnie dzieje się w naszym życiu, jest dla nas naprawdę ważne.

Jako psycholog i mama wysoko wrażliwego dziecka z ogromnym zainteresowaniem przeczytałam raport. To publikacja, która porusza, daje do myślenia i – co najważniejsze – może realnie zmieniać spojrzenie na wysoką wrażliwość.  Zawodowo pracuję w przedszkolu i widzę, jak bardzo potrzebujemy takich materiałów – my, specjaliści, ale też nauczyciele i rodzice. Raport ten powinien dotrzeć również do pediatrów, bo to oni często jako pierwsi słyszą od rodziców o trudnościach emocjonalnych dzieci. To bardzo wartościowy raport – oparty na danych, ale przede wszystkim na prawdziwych głosach rodziców. Lektura, która zostaje w głowie i sercu na długo.

Lektura raportu to była wielka przyjemność. To rzetelna treści, ujmująca temat wielowymiarowo. Opisane wyniki badań uwzględniają blaski i cienie, rodzicielskie troski i piękno relacji. Pokazują kierunek działań, by wesprzeć nie tylko dziecięcy, ale też rodzicielski świat. Marzę, by ten raport trafił do dorosłych: w szczególności rodziców i kadry pedagogicznej, którzy na co dzień spotykają wysoko wrażliwe dzieci.

Istotną rolą tego raportu jest popularyzowanie wiedzy o wysokiej wrażliwości, a co za tym idzie, tworzenie modelu wsparcia szczególnie dla dzieci wysoko wrażliwych, jak również dla ich opiekunów i osób z najbliższego otoczenia: nauczycieli, wychowawców, członków rodziny. Mam ogromną nadzieję, że wspieranie osób wysoko wrażliwych i dostrzeganie ich potencjału oraz udostępnienie narzędzi pomocnych do harmonijnego rozwoju, przyczyni się do poprawy funkcjonowania dzieci wysoko wrażliwych i ich opiekunów.
 
Raport ten to nie tylko zbiór danych. To przede wszystkim historie, które poruszają serce i motywują do zmiany postrzegania osób wysoko wrażliwych, a także do głębokiej uważności.

Raport, to niezwykle wartościowa publikacja, która porusza bardzo ważny i wciąż niedostatecznie omawiany temat – wysoką wrażliwość i znaczenie wsparcia systemów rodzinnych, w których się pojawia. To coś więcej niż tylko raport. To tysiące odważnych głosów, niesamowicie głębokich i do bólu szczerych historii. To możliwość spojrzenia przez okno „wrażliwców”.  To poruszające zaproszenie do zmiany podejścia w wychowaniu — od oceniania ku głębszemu zrozumieniu. To okazja, by piękno wrażliwości ujrzało światło dzienne i z jego pomocą uczyniło świat bardziej ciepłym i otwartym miejscem. Publikacja da dużo wsparcia i spokoju rodzicom dzieci o wysokiej wrażliwości, zaoferuje zmianę perspektywy i podejścia specjalistom oraz osobom pracującym z dziećmi, a społeczeństwu – szansę na szersze spojrzenie i mniejsze ocenianie

Raport, choć to słowo może brzmieć surowo, to czyta się go z największą uwagą i ciekawością. Poleciła bym go zarówno rodzicom jak i osobom pracującym, czy obcującym z dziećmi, jak również wszystkim zainteresowanym tematyką. Przyznam szczerze, że nigdy wcześniej nie zagłębiałam się w ten temat, a czytając uświadomiłam sobie z jakimi trudnościami – tymi widzialnymi jak i niewidzialnymi dla postronnych mogą mierzyć się rodzice dzieci, które “czują bardziej”. W trakcie czytania towarzyszyło mi dużo empatii oraz autorefleksji jak często zdarza nam się zwyczajnie po ludzku pobłądzić i przykleić etykietkę tam, gdzie potrzeba więcej zrozumienia, obserwacji, czy również wsparcia. Najbardziej chyba poruszyło mnie zacytowane pytanie dziewczynki o to, kiedy rodzice przestaną ją naprawiać. Mocny przekaz w czasach terapeutyzowania wszystkiego, co się da, tym mocniejszy, że jak raport wiele razy nadmienia, wysoka wrażliwość to nie zaburzenie do naprawienia, a cecha, którą trzeba chcieć zrozumieć.